Habang isinasabong ni Kapitan Tiyago ang kanyang lasak, si Donya Victorina naman ay naglibot sa bayan upang makita kung ano ang ayos ng mga bahay at lupain ng mga tamad na Indio. Isinuot ang pinakamagandaniyang damir, inilagay sa ibabaw ng sutlang robe ang lahat ng laso at bulaklak upang humanga sa kanya ang mga probinsiyano at makita ang kahigitan ng kanyang mahal na pagkatao, at matapos na ikawit ang kamay ng asawa sa kanyang bisig ay gumala-gala sa mga lansangan, sa gitna ng pagkagulat at pagtataka ng mga mamamayan.[1] Ang pinsang si Linares ay naiwan sa bahay.
“Napakapangit ng mga bahay ng mga Indiyong ito!” pasimula ni Donya Victorina na ngumiwi, “hindi ko maalaman kung papaano sila nakakatira diyan: kailangang maging Indio upang makatira diyan. At labis sa kawalang pinag-aralan at mapagmataas! Nasasalubong tayo ay hindi man lamang nagpupugay! Paluin mo, gaya ng ginagawa ng mga kura at ng mga tenyente ng sibil; turuan mo sila ng paggalang.”
KABANATA 47 - ANG DALAWANG SENYORA
“Napakapangit ng mga bahay ng mga Indiyong ito!” pasimula ni Donya Victorina na ngumiwi, “hindi ko maalaman kung papaano sila nakakatira diyan: kailangang maging Indio upang makatira diyan. At labis sa kawalang pinag-aralan at mapagmataas! Nasasalubong tayo ay hindi man lamang nagpupugay! Paluin mo, gaya ng ginagawa ng mga kura at ng mga tenyente ng sibil; turuan mo sila ng paggalang.”
KABANATA 47 - ANG DALAWANG SENYORA
No comments:
Post a Comment