Si Padre Damaso ay tuloy-tuloy sa kinaroroonan ng maysakit na walang pinansing sinuman, matapos mahawakan ang kamay. “Maria!” ang sabi nang buong suyo at umagos ang luha sa kanyang mga mata, “Maria, anak ko, hindi ka mamamatay!”Idinilat ng maysakit; ang mga mata at patakang minasdan ang pari. Walang sa mga nakakakilala sa Pransiskano ay mag-aakalang may taglay siyang gayong malambot na damdamin; sa loob ng gayong walang galang at magaspang na panlabas na anyo ay walang makakaisip na mayroon siyang puso. Hindi na nakapagpatuloy si Padre Damaso at lumayong umiiyak na parang bata. Nagtungo sa salas upang maibulalas ang kanyang sakit sa lilim ng mga punong gumagapang sa balag na nasa balkon ni Maria Clara.
KABANATA 43 - MGA BALAK
KABANATA 43 - MGA BALAK
No comments:
Post a Comment