“Ngunit mga ginoo,” ang putol ng kapitan sa bayan, “ano ang magagawa natin? Ano ang magagawa ng bayan? Mangyari na ang mangyayari ay ang prayle rin ang laging nasa katwiran!”[12]
“Laging nasa katwiran dahil lagi nating inaayunan,” sagot ni Don Filipo na may pagkayamot[13] at itinindi ang pagsasabi ng salitang “lagi.” “Bigyan naman natin kahit minsan ang ating sarili at saka tayo mag-usap.”[14]
Ang kapitan ay nagkamot ng ulo, tumingin sa bubong at sumagot nang maasim na tinig. “Ay! Ang init ng dugo. Parang hindi ninyo alam kung saang bayan tayo naroroon; hindi ninyo kilala ang ating mga kababayan. Ang mga prayle ay mayayaman at nagkakasama-sama at tayo ay hati-hati at maralita. iyan nga! Subukan ninyong ipagtanggol siya, makikita ninyong mag-iisa kayo sa kagipitan.”[15]
“Tunay,” ang bulalas ni Don Filipo na may mapait na kalooban, “iyan ang mangyayari samantalang ganyan ang pag-iisip, habang ang pagkatakot at ang pagtitimpi ay magkatulad ng kahulugan.[16] Binibigyan pa natin ng pansin ang isang kasamaang nangyayari sa sandali kaysa kabutihang sadyang kailangan;[17] agad-agad na susungaw ang katakutan at hindi ang pagtitiwala,[18] ang bawat isa ay walang iniisip kundi ang sarili, walang nakakaalaala sa iba, kayat mahina tayong lahat!”[19]
“Siya, alalahanin ninyo ang iba, bago ang inyong sarili, at makikita ninyo kung hindi kayo maiwan! Hindi ba ninyo alam iyong salawikaing Kastila, na: ang tunay na pagkahabag ay dapat magsimula sa pagkahabag sa sarili?”[20]
“Ang sabihin ninyo,” sagot na nagagalit na tinyente-mayor, “na ang tunay na karuwagan ay nagsisimula sa malabis na pagmamahal sa sarili at nagtatapos sa kahihiyan![21] Ngayon din ay ihaharap ko sa alkalde ang aking pagbibitiw sa tungkulin; suya na na ako sa kalagayang itong kakutya-kutya nang hindi naman nakagagawa ng mabuti sa kaninuman… Diyan na kayo!”
KABANATA 35 - MGA USAP-USAPAN
“Laging nasa katwiran dahil lagi nating inaayunan,” sagot ni Don Filipo na may pagkayamot[13] at itinindi ang pagsasabi ng salitang “lagi.” “Bigyan naman natin kahit minsan ang ating sarili at saka tayo mag-usap.”[14]
Ang kapitan ay nagkamot ng ulo, tumingin sa bubong at sumagot nang maasim na tinig. “Ay! Ang init ng dugo. Parang hindi ninyo alam kung saang bayan tayo naroroon; hindi ninyo kilala ang ating mga kababayan. Ang mga prayle ay mayayaman at nagkakasama-sama at tayo ay hati-hati at maralita. iyan nga! Subukan ninyong ipagtanggol siya, makikita ninyong mag-iisa kayo sa kagipitan.”[15]
“Tunay,” ang bulalas ni Don Filipo na may mapait na kalooban, “iyan ang mangyayari samantalang ganyan ang pag-iisip, habang ang pagkatakot at ang pagtitimpi ay magkatulad ng kahulugan.[16] Binibigyan pa natin ng pansin ang isang kasamaang nangyayari sa sandali kaysa kabutihang sadyang kailangan;[17] agad-agad na susungaw ang katakutan at hindi ang pagtitiwala,[18] ang bawat isa ay walang iniisip kundi ang sarili, walang nakakaalaala sa iba, kayat mahina tayong lahat!”[19]
“Siya, alalahanin ninyo ang iba, bago ang inyong sarili, at makikita ninyo kung hindi kayo maiwan! Hindi ba ninyo alam iyong salawikaing Kastila, na: ang tunay na pagkahabag ay dapat magsimula sa pagkahabag sa sarili?”[20]
“Ang sabihin ninyo,” sagot na nagagalit na tinyente-mayor, “na ang tunay na karuwagan ay nagsisimula sa malabis na pagmamahal sa sarili at nagtatapos sa kahihiyan![21] Ngayon din ay ihaharap ko sa alkalde ang aking pagbibitiw sa tungkulin; suya na na ako sa kalagayang itong kakutya-kutya nang hindi naman nakagagawa ng mabuti sa kaninuman… Diyan na kayo!”
KABANATA 35 - MGA USAP-USAPAN
pakipasa namn po ung reflection ng usap usapan
ReplyDeleteito po tlga ung totoong kwento
paki send nalng po s fb acount ko frank franco basul
Ano po yung mga simbolismo sa kabanata 35: usap-usapan?
ReplyDeleteAno po yung Mga isyung panlipunan na makikita sa bawat kabanata sa noli me tengere kabanata 35?
ReplyDelete