KABANATA 36 - ANG UNANG ULAP

Si Maria Clara ay isang mapagmahal na anak at mabuting kristiyana. Hindi lamang natatakot sa excomunion, pati na ang pagkawala ng kapayapaan ng ama ay humihinging lunurin niya ang kanyang pag-ibig. Dinaramdam niya nang matindi ang damdaming iyon na hindi pa niya nararamdaman. Iyon ay minsan ay naging isang ilog na umaagos ng marahan; masasamyong bulaklak ang nakalatag sa mga gilid at ang kanyang ilalim ay mga maliliit na buhangin. Bahagya nang kulutin ng hangin ang kanyang agos; kung siya ay matatanaw ay masasabing tulog. Subalit biglang kumipot ang inaagusan, magagaspang na talampas ang humadlang sa kanyang agos, matatandang kahoy ang humalang na naging sagka, ah![16] nang magkagayon ang pumaitaas na mga bula, binundol ang mga talampas at tumalon sa kailaliman.
Ibig niyang manalangin, subalit sino ang makapananalangin sa gitna ng malaking hinagpis? Mga panalangin sa panahon ng kawalan ng pag-asa, ay tumatawag tayo sa Diyos, upang sabihin ang ating mga daing. Diyos ko! Ang sigaw ng kanyang puso. Bakit inilalayo nang ganoon na lamang ang lalaking iyon, bakit siya pagkakaitan ng pag-ibig ng kapwa? Hindi mo siya pinagkaitan ng araw, ng hangin, at hindi mo itinago sa kanya ang anyo ng langit. Bakit ipagkakait sa sa kanya ang pag-ibig, gayong maaaring mabuhay nang walang langit, walang hangin at walang araw, ngunit hindi mabubuhay nang walang pag-ibig?[17]

KABANATA 36 - ANG UNANG ULAP