KABANATA 45-ANG MGA PINAG-UUSIG


Sa malabong liwanag na isinasabog ng buwan sa mga siwang ng mga sangang malalago ng mga puno, ay isang lalake ang dahan-dahan na naglalakad at maingat sa bawat hakbang sa kagubatan. Paminsan-minsan ay sumisipol ng isang tugtuging katangi-tangi na para matunton ang tinutungo, at ang sipol na iyon ay karaniwan namang sinasagot ng isa ring sipol na malayo, na katulad din ang tunog.[1] Taimtim na pinakikinggan ang mga sipol na naririnig niya mula sa malayo at pagkatapos ay ipagpapatuloy ang kanyang lakad na tungo sa kinalalagyan ng malayong sipol.
Sa gitna ng mga balakid na ibinibigay ng isang gubat sa kalagitnaan ng gabi, gubat na hindi pa nayayapakan ng tao, ay nakarating din siya sa isang pook na malinis, na naliliwanagan ng buwan na nasa kalahati ang laki. Sa itaas ng talampas na sa ibabaw ay may mga punongkahoy ang nakatayo sa paligid, na katulad sa guhong entablado ng isang dulaan; mga punong kapuputol pa lamang, mga sangang naging uling ang matatagpuan sa kalagitnaan at nakahalo sa malalaking bato na bahagya nang matakpan ng kalikasan ng kanyang luntiang balabal.


KABANATA 45-ANG MGA PINAG-UUSIG


No comments:

Post a Comment